Prolog: I nie ma już nikogo

Oh, you can't hear me cry
See my dreams all die
From where you're standing
On your own
It's so quiet here
And I feel so cold
This house no longer
Feels like home.

***************

          Pierwsza śmierć zawsze jest tą najbardziej bolesną. Kłuje w serce, nie daje spokoju, nie pozwala spać po nocach. Człowiek nie potrafi myśleć o niczym innym, niż o zmarłej bliskiej osobie. Łzy płyną same. Czas zmniejsza cierpienie, ale nie pozwala zapomnieć.
          We śnie wciąż widzisz martwą twarz ukochanej osoby.
 
          Druga śmierć jest wstrząsem. Dochodzi do niej właśnie wtedy, kiedy odzyskujesz siły i nadzieję na lepsze jutro. Wszystko pryska jak bańka mydlana; twoja rzeczywistość gwałtownie się chwieje, by upaść na zimną posadzkę. Coraz więcej zmarłych twarzy we śnie, coraz więcej krzyków, kiedy panuje cisza. Obwiniasz się; w końcu zaczynasz cierpieć na bezsenność.
          To nic takiego - mówisz - wszystko dobrze.
 
          Trzecia śmierć uświadamia ci, jak kruche jest życie. Ogarnia cię rozpacz tak wielka, jakiej nigdy nie dane ci było poczuć. I chociaż gdzieś głęboko czujesz, że właśnie tak miało być, że nic nie było w stanie tego zmienić, to cierpisz. Cierpisz potrójnie, bo ponownie nic nie mogłaś zrobić. Nie miałaś szans, by zareagować. I nawet teraz, kiedy już po wszystkim, jesteś bezradna. Zemsta to za mało, by oddać ból, jaki cię rozdziera.
          Poradzimy sobie, powtarzasz w myślach, wiedząc, że to kłamstwo.
 
          I nie pozostaje ci nic, jak modlitwy, by do czwartej śmierci nie doszło.
          Bóg pozostaje obojętny.
          Śmierć przychodzi, zabierając ciebie jako czwartą.